Ik kan niet anders dan -in mijn 1e blog- te vertellen over mezelf, mijn zoektocht naar mezelf en de naam van mijn bedrijf La Faye.
Maak kennis met de fee
Ik wil iemand aan jullie voorstellen en dat is de fee. Toen ik -Femke- plannen aan het maken was om een eigen bedrijf te beginnen, kwam op een nacht de naam La Faye door. En ik raakte die naam niet meer kwijt. Ik vertrouwde erop dat de ingeving klopte. Dat deze naam paste bij mijn toekomstige bedrijf en bij mij.
De fee staat voor mij voor een liefdevol iemand, die het beste met je voor heeft. Iemand die naar je luistert en die haar aandacht bij jou heeft. De fee gaat uit van het goede in elke mens. Een fee helpt je uit je hoofd te komen en weer contact te leggen met je intuïtie, je gevoel, met je lijf. Bij je geboorte ben je volledig puur, één met jezelf. In je leven maak je dingen mee als kind of volwassene, die jou in je diepste zijn raken en van je pure ik wegbrengen. Of je ik raakt verstopt achter manieren om jezelf te beschermen tegen emoties/gevoelens waar je geen raad mee weet. Dit is een heel natuurlijk proces. Maar je komt ook weleens op een punt in je leven dat je iets wilt veranderen. Of je merkt aan je kind dat het zo worstelt met zichzelf, of dat het gedrag van je kind je heel erg raakt in je eigen kind stuk, dat je daar iets mee moet doen. Dat je een wens of verlangen hebt om weer jezelf te zijn, om die dingen te doen waar je blij van wordt. Of een open blik naar je leven te kunnen hebben, dat je je kunt verwonderen om mooie dingen in de natuur. Dat je kunt onderzoeken, experimenteren, spelen en fouten maken om te ontdekken wat bij jou past en waar je blij van wordt. Wie ben ik, wat zijn mijn talenten en kwaliteiten. Ook ik kwam op dit punt in mijn leven.
In contact met mezelf
Een mooie ingang om weer contact te krijgen met jezelf, is kijken naar wat je als kind heel graag deed. Waar werd jij als kind blij van. Als je dit weet kun je ook kijken hoe je dit in je huidige leven kunt inpassen. Het hoeven helemaal geen grootse dingen te zijn. Maar het kan al zoveel schelen als je elke dag, even een momentje voor jezelf hebt. Waar je iets doet voor jou, waar jij blij van wordt, waar jij jezelf bent.
Voor mezelf is het ook een behoorlijke zoektocht geweest om daar weer te komen. Ik ben zo’n fee, zo’n vrouw die behulpzaam is, bescheiden, invoelend, gericht op harmonie, soms meegaand, ik stel mezelf niet zomaar voorop. Ik kwam op een punt in mijn leven dat ik klem zat. Ik deed academisch werk, waar ik me helemaal niet happy in voelde. Er overleed een goede vriend van me. En ik had veel lichamelijk en psychische klachten, waarvoor ik mijn kop in het zand stak. Totdat dat niet meer ging. Ik realiseerde me dat ik op deze manier niet gelukkig was en ook niet ging worden. Ik besloot mijn baan op te zeggen. Zonder te weten wat ik dan wel wilde. Dat was heel spannend. Ik ben wel van de controle, dingen afmaken, doorzetten, weten waar ik aan toe ben. Maar het voelde alsof ik geen andere keus had. En toen zat ik thuis. Zonder werk, zonder doel. En hoe ging het verder?
Mijn wens om creatief en met kinderen te werken
Ik kwam een foldertje tegen van de opleiding creatieve handvaardigheid. En ik voelde ‘dit heb ik altijd willen doen’. Dit heb ik zo gemist. Ik ben met de opleiding gestart. Ik volgde mijn ingeving. Na een jaar voelde ik heel sterk ‘Ik wil met kinderen werken’. Ik vond het dood eng. Waar kwam dit nu opeens vandaan. Ik kom uit een onderwijsgezin en ik wilde helemaal niet gaan doen wat mijn ouders deden. Ik ben de Pabo gaan doen. Ik merkte dat ik aan de ene kant heel blij werd van de kinderen, maar aan de andere kant niet. Met zo’n grote groep kinderen werken en verplichte lesstof aanbieden was mijn ding niet. Dus ik was iets op het spoor, maar ik was er nog niet helemaal. In de tussen tijd kreeg ik zelf kinderen. En ik ben op de buitenschoolse opvang gaan werken. Daar merkte ik dat ik meer mezelf kon zijn, dingen kon doen met de kinderen waar ik blij van wordt. Op de BSO hebben de kinderen vrije tijd, in tegenstelling tot een vast leerprogramma op school. De kinderen kunnen buiten spelen, creatief bezig zijn, bouwen met kapla en spelletjes doen. Na een aantal jaar ging het kriebelen. Ik had behoefte aan meer. Maar wat dan?
Op weg naar kindercoach worden
Een collega wees me op een kunstzinnige coachopleiding, dat lijkt me echt iets voor jou. Toen ben ik naar de open dag geweest van de Kleine Tiki, centrum voor kunstzinnig dynamisch coachen. Met het idee ik wil kindercoach worden, ik wil individueel met kinderen werken die het moeilijk hebben, onzeker zijn over zichzelf, kinderen die iets extra nodig hebben. Tijdens de open dag kreeg ik een bolletje klei in mijn hand. Toen voelde ik al, hier is het goed, hier moet ik zijn. Ik ging rondkijken, met docenten kletsen, over verschillende jaren horen. Iets in mij werd geraakt door de mogelijkheid van een opleidingsjaar dans, beweging en creativiteit. Ik voelde heel duidelijk dat ik eerst dat dansjaar moest gaan doen, voordat ik kindercoach kon worden. En dat heb ik gedaan. Dit jaar was echt een kadootje voor mezelf en een hele ontdekkingsreis door mezelf heen. Gericht op je lijf, op bewegen, op de chakra’s en op creatief werken. Daar kwam ik weer in contact met mijn gevoel en mijn creativiteit.
Blij als een kind met de bijbehorende pijn
Als ik terug kijk naar waar ik als kind blij van werd en wat ik uren kon doen en waarbij ik de tijd vergat, dan was dat dingen maken, frutselen met wol, met stof, dingen in elkaar knutselen, met kraaltjes sieraden maken. Dit is wat ik als kind altijd buiten schooltijd ben blijven doen. In mijn kindertijd moest ik ook altijd verplicht mee met mijn ouders naar het bos. En dan ging ik in het bos slepen met takken en dingen in de natuur verzamelen. Met beide activiteiten ben ik gestopt toen ik ging studeren.
Tijdens het specialisatiejaar tot kindercoach hebben we veel gespeeld, aan ons innerlijk kind gewerkt, clownswerk gedaan, improvisatie, hoog gevoeligheid bij kinderen, rouw en verliesverwerking. En allerlei kunstzinnige werkvormen gedaan in de breedste zin van het woord; boetseren, tekenen en schilderen, gedichten schrijven, drama oefeningen, situaties naspelen met voorwerpen, dansen en dan ook nog werkvormen combineren tot iets nieuws. Er was veel aangeraakt in mezelf. Ook veel uit mijn eigen kindertijd, wat mij gekwetst heeft als kind. Pijn plekken die ik ontdekte, maar die ik nog niet helemaal handen en voeten kon geven.
Je Gestalt helen
Een vervolg op het kunstzinnig coachen is voor mij Gestalt-art geweest. Gestalt-art is een combinatie van opstellingen werk op allerlei mogelijke manieren en kunstzinnig werken.
Gestalt is een beeld/gebeurtenis die niet af is, die niet volledig doorleeft/doorvoelt en verwerkt is. Deze Gestalt kun je afmaken en helen door een opstelling te doen en een beeldende verwerking erbij te maken. Je kan een situatie waar je moeite mee hebt/waar je je heel naar bij voelt opstellen en kijken naar wat er in het veld gebeurd. In een opstelling zoek je naar waar zit de spanning, waar wil iets bewegen en uiteindelijk liefdevol oplossen, zodat er heling komt in de situatie. En de art kant van het Gestalt is beeldend werken, beeldend verwerken van wat je ervaart in een opstelling, maar ook beelden maken bij gevoelens, thema’s die je tegen komt in je leven, waar je geïrriteerd, boos van wordt of in vastloopt. Een beeld loopt voor op je bewustzijn. Onbewust maak je een beeld over een situatie/een gevoel. Als je dat beeld naderhand bekijkt of bespreekt met een aparte bril op je neus alsof je je beeld voor het eerst ziet dan worden er dingen helder, krijg je inzichten en worden je pijn punten duidelijk. Gestalt-art is lastig uit te legen, maar het heeft mij als persoon heel veel gebracht. Het oplossen van je niet verwerkte pijn en oude shit. Het zelf verantwoording nemen voor je eigen leven en de keuzes die je maakt. Kiezen voor je hoe jij in het leven wilt staan en om wilt gaan met situaties.
Hoe het verder is gegaan met mij -Femke- en La Faye lees je in mijn volgende blog.